 Kaldırımlar-Funda Arar
Kaldırımlar
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum
Yolumun karanlığa karışan noktasında
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar
Bu gece yarısında iki kişi uyanık
Biri benim, biri de uzayan kaldırımlar
İçimde damla damla bir korku birikiyor
Sanıyorum her sokak başını kesmiş devler
Simsiyah camlarını üzerime dikiyor
Gözleri çıkarılmış bir ama gibi evler
Kaldırımlar, ıstırap çekenlerin annesi
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır
Kaldırımlar, duyulur ses kesilince sesi
Kaldırımlar, içimde uzayan bir lisandır
Bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum
Aman sabah olmasın bu karanlık sokakta
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum
Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin
İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin
Yolumda bir tak olsun zulmetten tas kemerler
Ne ışıkta gezeyim, ne göze görüneyim
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları
Islak bir yorgan gibi iyice bürüneyim
Örtün, üstüme örtün serin karanlıkları...
Şiir : Necip Fazıl Kısakürek
Besteci : Yücel Arzen
Funda Arar | 
Benzer Konular 
