Bu Şiir Yakılmak İçindir!

Erden söz ateşine çekiyor bizi, ateşi
incitme
suretimizde çürüyen hüzün sen bile
savruldukça tenimiz paslı sarkaca
üşüyeceksin

talanın küllerinde eşelen uygarlık sen,
ısrarla-doğurup,büyüttüğün
kendi çocuğunun leşlerine
direniyorsun!

erden söz ateşine çekiyor bizi
sözü incitme.

Sana
en güzel şiirlerimi-yazın perçemine
karışınca terim
tay-
ların yelesinde okuyacağım.

karışacak söz
şantiyelerin kirecinde çoğalan
ağustos böceklerinin
çıldırtan uğultusuna.

yaka cebinde
sakladığın sevgili fotoğrafını
öpüp öpüp içlenirken
bilmelisin
yolcunun tebdil-i mekanda ülkesi olmaz.

Toplanmış
dil yalayıcıları
musallanın yorgun
ve çürümüş ağacını konuşuyor.
söylenecek sözleri kalmamış gibi.
en son iplikleri ve çiçekleriyle tavaf ediyor
ustasının
mermer
kabrini.

semenderin ayak izinde yürüyen yolcu
kaynayan
ve
dökülen suyun

sesine karışıyoruz
yarın
senin yolculuğuna katılamayacağım
bağışla

Sana hüzün dolu şiirlerimi
dünyanın
cehenneme açılan kapısında
Okuyacağım

şimdi bizim oralar,soğuk ve sistir.
kurumuş toprağa düşen yağmurun
genzimi acıtan kokusuna karışır hatıralar
sen karışırsın

ipek yumuşaklığında donup kalan bakışınız
ıslak tende buğulandıkça,
hiç
yolcu
olmamışım sanki
ve sen hiç sevmemişsin.

-kağıt kayıklarımızın bile batırıldığını
biliyor musun?

ben yolcu,aynadaki adam!derinliğim
suya emanet.

ihanet
ve
fitne kuşları fır dönüyor.

‘şimdi ustam’ kuşlari.

sana şiirlerimi yüregimin
memodasinda okuyorum.

Yüzünü saklayan cellat
gece kabuslarindaki
azgin firtinada kaybolur
ölüm-cüzdanımızda taşıdıgımız
yırtık fotograf.

kendini kıyıya vuran denizci
yaralarıma ezerken midye kabuklarını
ve yosunu
açilan her yaraya tütün basan ellerinde
uyudum.

kasıkları çatlayıncaya kadar gülen
sonra kadehleri infaz kalemi
diye kıran
dinazorlar dizilmiş rüyalarıma.

sözcüklerimi devşiren lugat
yetmiyor-yetmeyecek söz
dokundukça uzak bir kentin çürüyen
uygarlıgına.

Acı yok!
sahipsiz bir ülkenin soyagacında titreyen
çok yaşayın ve varak apoletli
hep bana kuşları uçuyor erincimizde

acı yok!
dokunulmazlıgı kalkmış ölüler konuşacak!
dokunulmazlıgı kalkmış ölüler
dokunulmazlıgı kalkmış
dokunulmazlıgı

acılarıyla,tekrar,tekrar çekilirken dar
agacına

egilmeyen gölgeleri hiç yolcu olmamıştı
gencecik kalmış
gövdeleri atlaslara sıgmadı hiç!

Sen,kavganla barışık yaşadın hep
kavganla güzelleştin ölürken bile
gece diyorum-karanlıgı üstümüze
örten zaman
degil
ne de kıskanç sevgili
düş yolculugumuzdaki
huysuz kısrak.

şeylerin aynasında ruhumun fırtınası
çogalıyor.
ah!

kehaneti fısıldıyor agustos
böcekleri,
sögüt dalları.

gece diyorum-karanlık renk degilmiş
sen mülkünle aşksızdın,
senin bitmeyen yolculugundu
tek kişilik mutluluk.

ne çok yolcu gibiyiz!yorgun kenti
teslim ederken gerillası oldugumuz
uzun geceye

paketimde buruşturdugum sigaramla
paylaşırım yalnızlıgımı ve korkularımı

Şimdi
açıklaması olmayan bir ima ile geçiyorum
kalabalık
sözleri

Dokunulmazlığı Kalkmış
Ölüler Konuştu:
hüzündür,
yolcusu oldugumuz Zaman!
...
körfezde ne garip uluyordu akşam
konuşmuyordun


Zeytin
&
tuzdu

Çagın ve Sevğilimin Zinasından
Kaçırdığım..!

Yaşar Bedri

Eskimiş Yürekle

Çiseleyen yağmur usulca düşer
Iskalanan hayatın kayıp sılasına

Ne güzel savrulması küllerin
Sürünse yaralı akşam ıslak körfeze

Bir kapı önü-gölgemizi bekler
Sinleri soluyan yorgun rüzgar

Gemi düdükleri, sirenler, vardiye dönüşleri
Küpeştede çakaralmaz ağustos

Tökezleniyoruz devrilirken kıyıya
Kasığımızda serseri bir şarapnel...

İzmir - 1982

Yaşar Bedri

Karayel

Kökünü toprağa gizleyen ırgat
Kar bulutlarını çeker kumsala

Baltalar şimd kayıklarımızı
Kıyıda siper almış baştankara

Sabır -dönüşse vahim bir imtihana
Göçebe karayelin dudak kıvrımında

Can içre ten, gidiyor dost taburları
Üşümesin reis! denizi al içeri...

Karaburun - 1981

Yaşar Bedri

Yosunun, Kumun, Otanan Yaranın Şiiri

Bu fırtına uzaklara bakma özrümdür-ört üstümü
Beni doğur, beni kına, beni sahiplen
Islak tenimde çürüyen, ölüm gülüşünüzdür
Terli kaslarımı paylaşamayan simya.

Sözü dağlayan usta körüklerin ateşi - kalbimi
Eşeliyor, kızgın bedevinin uçurduğu şahin.
Miadı bitmiş içli bir söze dokunur gibi
Kalbimin her atışında korkunun çetelesi.

Ağlamak düşünme özrümdür - sarıl bana!
Bakışında saklanan vahşi bozgunun kanattığı sır.
Ölü bir martıyım, kanat izlerimi örtmüştü karanlık
Nemli duvarlarda çürüyen kaçıncı çığlığımdı?

Hangi yağmuru sahiplensem bulut oluyor - öp beni
Öp beni iki kaşımın arasından, yorgun bakışında sakla
Mumları sönmüş yatırlar,dumanı tütmeyen savaş kuleleri
En son öpmüştü beni.
Gülüşün tasviriniz (gibi) mahzundu.

Aşk sözcüğünü kanatıyorsun eski mektupların
Sigara yanığında... nasıl yokluktu ağlamak
Ürkmüş suyılanı gibi akarken boynuma!
Siyah-beyaz fotoğrafın kırığından akmak

Nasıl intihar? kalbim tasviriniz gibi mahzundur
Dövüşür gibi konuşma öyle
Dışarıda alabildiğine sonbahar. sararmış sarmaşık
Güncesiydi saçların. hiç konuşulmayan ama hiç
Öpülmeyen alnımdan
Fırtınanın kanattığı martı çığlığı.

Tuzun, zeytinin, hiçbir kızın güz mevsimindeyim
Kanaviçesinde erken ayrılığın korkusu
En uzak kıyıda acıyan o yorgun taflan
Gül kıvamında yolcunun anılarına aldığı günce.

Çiğ damlasının buhar olma korkusundayım
Ebruli bakışına saklanan erden düşün salkımı
Tuhaf bir gülüş karanlıkseloldu içimdeki çavlan
Kalemi kırılmış şairin çığlığına karışıyor.

Kavgaya katılamamak yaşama özrümdür - uyut beni!
Kadınım kaparolu yeleğime işletmiş yangınını.yolculuk,
Heykelleri devrilmiş devrimin nemodası.-
Ah gövdem!
Gözyaşlarına boğulan bir annenin duasına uçuyor...

Yaşar Bedri