Yönsüz Erdemliliğe Hayır Yönsüz Erdemliliğe Hayır hep ölüm çığlıklarıydı karşımızda sanki yanan ozanlardı acısız bir sabah zindansız bir akşam ya da insanların öldürülmediği bir Ogün, geçmiyordu savaşmalıydık demek... demek yetmemişti... demek susmamalıydık... çıkarmadan mutluluğu uslarımızdan ve yitirmeden inancımızı aydınlıklara size benzeyemezdik, hayır yüreğimiz, en güçlü silahımızdı bir yerde ölülerden farksız mı olmalıydık bırakıp ilkelerimizi yönsüz bir erdemliliğe, hayır iş değil, kahramanlık yoksa... asıl olan, mutluluk mudur, öyle midir... tiksinti, önceleri bir tutkuydu o, yönsüz erdemliliğinize bir yanıttı ya da ayrıntılarında belirlenir kuralların özgürlük ya da çelişkileri toplumumuzun uygun ortamlarda, buyruk seven... marşlarla değil, şarkılarla uyanacak çocuklarımız özgürlük soluyacaklar sabahları seviler... barışlar... kardeşlikler... erdemli çocuklar doğuracak artık analar bir düş mü ne?... bilmem... içimden öyle düşünmek geldi biran özlemişim... Ergun Evren |