 Shellshock Nam '67
Shellshock Nam '67
Shellshock Nam '67 Vietnam… Bana göre 2. Dünya Savaşı'ndan çok daha kanlı, çok daha zalim, çok daha vahşice geçti. Ama gerek oyun firmalarının 2. savaşa takılıp kalması ve hala suyunu çıkarmadıklarını düşünmeleri, gerek Nam hakkında yine bana göre yeteri kadar film yapılmaması ve tabii en önemlisi 2. savaş gibi okullarda gördüğümüz tarih derslerinde esamesinin okunulmaması yüzünden çoğumuzun Vietnam hakkında doğru düzgün bilgisi yok.
Son aylarda onlarca 2. Dünya Savaşı oyunu oynamama rağmen, oynadığım en son Nam oyunu Vietcong. İzlediğim en son Vietnam filmi Mel Gibson’ın Bir Zamanlar Askerdik’i. Tabii bunların hepsi 2. Dünya Savaşı oyunlarıyla kahramanlıklarını gözümüze sokma çabalarının, Vietnam’daki rezillikleriyle boşa çıkmaması için yapılıyor ama olsun. Bir Hollanda firması olan Guerilla bu konuya güzel bir eğilim yaptı.
ShellShock Nam’67, Vietnam’daki savaşın en sıcak olduğu zamanlarda cepheye yollanan sıradan bir askeri anlatan 3rd person shooter. Oyun boyunca takım arkadaşlarınız eşliğinde Vietnam’ın kimi zaman ormanlarında, kimi zaman köylerinde, kimi zaman da Vietcong’un ünlü yer altı tünellerinde görevler peşinde koşuyor ve çok sayıda Vietcong (VC) avlıyorsunuz. Tek başınıza çıktığınız görevler de oluyor ve bunlar genellikle gizliliğe dayalı. Oyuna ilk başladığınızda takımınızla birlikte ısınma görevleri diyebileceğimiz devriyelere çıkıyoruz. Bu görevler sizi Vietnam havasına ve oyun yapısına ısındırmak için, nispeten kolay. Ama daha sonra VC’nin esir düşen Amerikan askerlerini bulundurduğu bir kaleyi alıp, aynı gece dört kişiyle kaleyi savunduğunuz görevden sonra Özel Kuvvet Timi’ne alınıyorsunuz ve asıl oyun buradan sonra başlıyor diyebiliriz.
Bölümler boyunca sürekli değişken görevler alıyorsunuz. Bir bölgeye geldiğinizde VC’lerin kurduğu bir pusuyla karşılaşıyorsunuz ve yakındaki bir tünelden bitmek bilmeyen bir VC akışı oluyor. Hemen o an tünele bir C4 yerleştirme görevi alıyorsunuz mesela. Veya kaleyi savunduğunuz görevde dış cephedeki makineliler patladığında geri çekilip üsle iletişimi sağlayan radyoyu kalenin içindeki bir odada savunmanız gerekebiliyor. Destek kuvvetlerin kaleye inmesi için RPG taşıyan VC’leri öldürmeniz gerekiyor vs... Görevler böyle birbirine bağlı ve değişken oluyor. Oyunun devamlılığı açısından çok büyük bir artı.
Bölüm aralarında gezebileceğiniz, atış talimi yapabileceğiniz bir üste buluyorsunuz. Burada takım arkadaşlarınızla konuşabilirsiniz, fahişlerle birlikte olabilirsiniz. Kendinize özel silahlar alabilirsiniz veya revire gidip güzel hemşireleri dikizleyebilirsiniz. Bu da kendinizi gerçekten Vietnam’da bulunan ve komutanından görev alıp, üssünden ayrılan bir takımın elemanı gibi hissetmenize yol açıyor.
VC’nin Amerikan ordusuna karşı en büyük savunmalarından biri de, gür ormanların içindeki bubi tuzaklarıydı. NAM67'de de bunlardan bolca görüyoruz. İpe değince patlayan bombalar, ağaçtan fırlayıp midenize giren kazıklar, üstü yaprak kaplı içi kazık dolu çukurlar… Bu tuzaklarla oyun boyunca bol bol karşılaşıyorsunuz. Bunları mini bir oyunu geçerek bozabiliyorsunuz. Çok kısa bir süre içinde ok yönünde yön tuşlarına basarak son noktaya ulaşmaya çalıştığınız mini oyunu geçerseniz tuzağı hiç zarar almadan bozabiliyorsunuz.
Oyunun zayıf yönleri ise en az atmosferin sağlamlığı kadar etkili. Bir kere yapay zeka çok etkisiz. VC askerleri önünüze paldır küldür atlıyorlar. Takım arkadaşlarıyla hiçbir anlaşmaları yok gibi. Üç zorluk derecesi var, ama bunun yapay zekâya bir katkısı yok. Bir oyunda en çok itici bulduğum yön yapay zekânın kötü olmasıdır. Zorluk dereceleri sadece düşmanların enerjinde ve verdiği hasarı etkilemesinde etkili. NAM’67 bu yönden çok başarısız.
Guerilla, NAM’67'yi aynı zamanda PC , PS2 ve XBOX için yaptığı için grafikler günümüz PC oyunlarının gerisinde diyebiliriz. Kaplamalar yetersiz. Ağaç, çimen, su efektleri son teknolojilerden pek nasibini almamış. Ama kullanılan bir blur efekti sayesinde (Silent Hill’de ekranın karıncalanmasını andıran bir efekt) oyun eski bir savaş filmi havasında gözüküyor ve bu grafiklerin eskiliğini kapatmakta çok etkili. Sesler ise yeterince iyi. VC’lerin bağırıp çağırarak üstünüze koşmaları, el bombalarının patlamaları, üssünüzde hoparlörden verilen müzik yayını, arkadaşlarınızla konuşmalarınız, silah sesleri, helikopterlerin inip kalkması, telsiz konuşmaları; hepsi güzel yapılmış, sizi oyunun atmosferine sokmakta çok etkili.
Guerilla, oyuna bir multiplayer modu koymamış. Zaten aynı anda 3 platforma birden oyun çıkarmanın zorluğunun üstüne bir de multiplayer moduyla uğraşmak istememişler sanırım, ki bu isabetli bir karar bence. Zaten Battlefield Vietnam gibi bir oyun varken Vietnam temalı multiplayer oyun olarak NAM’67'yi çoğu insan tercih etmezdi.
NAM’67 hakkında 1-2 şey daha söyleyip yazıyı bitirmek istiyorum. NAM’67 sıradan bir aksiyon oyuncusunu pek fazla tatmin edebilecek bir oyun değil. Ama Vietnam’la ilgili, Vietnam savaşını merak eden bir aksiyon oyuncusu için bulunmaz bir oyun. Guerilla yapımcılarını bu konuda kutlamak gerekiyor. Vietnam atmosferini vermek için ellerinden geleni yapmışlar. Tarlalarında çalışan, pirinç toplayan köylüler; ağaçlara duvarlara çivilenmiş, binbir türlü işkence edilmiş askerler... Ormandayken karşınıza çıkan türlü tuzaklar, köylerin, ormanların arasından akan nehirler, ağaçların arasında kamufle olmuş, birden her tarafınızdan çıkan pusucu VC askerleri... Dönemin silahları, VC’nin ünlü yer altı tünelleri... Her şey gerçeğine uygun yapılmak için çalışılmış ve bunun için çok fazla çaba sarf edildiği açık. Guerilla yapımcılarını, hakkında çok az şey yapılmış bu önemli konu için böyle bir oyun yaptıklarından dolayı tebrik etmek gerek. Vietnam’dan hoşlanmaShellshock Nam '67
| 
