Ölürsem

Ölürsem mezarımın taşı olmasın
Bu dünyada bir yeri yoktu desinler
Kimsenin gözlerine yaşlar dolmasın
Zaten bu ömür ona çoktu desinler

Ölürsem beni dostlar öldürdü bilin
Ağlamayın peşimden dostlarım, gülün
Gelmesin cenazeme bir Allah kulun
Yoktu kimi kimsesi, tekti desinler

Her Allahın gününde acı çekerim
Kaderin zulümüne boyun bükerim
Azrailin önüne kendim çıkarım
Ölümden bir korkusu yoktu desinler

Kapatın toprağımı, örtün üstümü
Görmek istemiyorum bir tek dostumu
İşte bütün dünyaya çektim restimi
Ölürken de kafası dikti desinler.

Mehmet Demir

Paraname

Para öyle bir şey ki, geçmesin ele
Gözün tok bile olsa şaşarsın dostum
Ne kadar inkar etsen, yok desen bile
Değişirsin mutlaka, beşersin dostum

Elinde olmayınca taşımaz değer
Bulunca, sen de dersin: doğruymuş meğer
Ceplerin de, kasan da dolunca eğer
Saydıkça paraları coşarsın dostum

Paran varsa düşmezsin kedere, gama
Hiç aldırış etmezsin gelecek zamma
Bakma bugün incesin, narinsin ama
Yarın paran olunca şişersin dostum

Geçilmez artık masan börekten, baldan
Her lafını açarsın paradan, maldan
Düşe kalka yürüyüp geçtiğin yoldan
Artık dev adımlarla koşarsın dostum

Senden medet beklese yalvaran gözler
Ne için burkulur, ne yüreğin sızlar
Günahına girince onbeşlik kızlar
Kırk yıllık karını da boşarsın dostum

İmkansız kelimesi sökmez paraya
İlaçtır, iyileşmez her tür yaraya
Hangi işte girerse ismi araya
Aşılmaz tepeleri aşarsın dostum

Sadece emret yeter, hemen masanda
Sekreterin, müdürün hemen odanda
Bir şeyden çakmasan da, anlamasan da
Tez zamanda hepsinde pişersin dostum

Söyletme artık beni paran var gibi
Herhal böyle olmamız biraz zor gibi
Ağalar, beyler gibi, krallar gibi
Ancak paran olursa yaşarsın dostum.

Mehmet Demir

Sansür

Düşündüklerini söyleyebildiğin kadar özgürsün

Kalemin, yazabildiği kadar ağır
Yazabildiklerin kadar özgürsün.
Hele bir serbest bırak o kalemi
Nefretini püskürsün!

Dilin, söyleyebildikleri kadar keskin
Nefret edebildiğin kadar ancak
Yüreğindeki kin
Nefesin nefret kokuyor, lakin
Çıkarabildiğin ses kadar gürsün!

Başın, diyebildiklerin ölçüsünde dik
Yazdıkların, yazabildiklerin kadar sivri
Söylediklerin, söyleyebildiklerin kadar tesirli
Dilin söyleyemedikleri ölçüsünde kirli
Elin titriyorsa yazarken, dilin tedbirli
Yaşadığın yıllar kadar ömürsün

Omuzların, taşıyabildikleri kadar güçlü
Gözlerin, göremedikleri kadar suçlu
Yürüyebildiğin yere kadar cesursun
Yürüyebileceğin yer kadar
Cesaretin hüküm sürsün!

Yüreğin katlanabildiği acılar kadar nâr
Yüreğine katlanabildiğin acılar sığar
Duymak istemediklerine kulağın duvar,
Görmek istemediklerine sansürsün!

Sabrın, sabredebildiğin ölçüde var
Yüreğindeki dar,
Sabredemediğin noktada başlar
Acı, canını acıttığı vakit acıdır
Canının acımadığı kadar nankörsün!

Can, sanırsın ki yaşadığın sürece candır
Seni vurmadı diye acı, sen kendini kandır
Demek ki acı, ancak seni bulduğu zamandır
Sen o vakte kadar dur!
Aç yüreğini, yüreğin acı görsün
O vakte kadar belli ki körsün!

Vatan, verebileceğin can kadar vatan
Bayrak, dökebileceğin kan kadar kırmızı
Özgürlükse o bayrağın yıldızı
Ancak düşündüğünü yazabildiğin ölçüde hürsün
Yırt at o yazdığın saçmalıkları
Çöpçüler süpürsün!

Mehmet Demir

Sokakların Kimsesiz Çocuğu

Sokak çocuklarına

"Çocuğum, sen bu sokaklarda kendi haline büyürsün
Bense, seni gördükçe kendimden utanır, küçülürüm"

Ben sokakların kimliksiz çocuğuyum,
Ben, bu sokakların görünmez yüzü.
Yüzümde sefaletin eksilmeyen izi
ve yüreğimde adını bile bilmediğim bir sızı...

Ben, sorumsuz vicdanların utancıyım
ve gönülsüz bakışların ucundaki sancıyım.
Ben dünyayı sadece bu sokaklarda tanıdım
Sokaklar dışındaki bir yaşama yabancıyım.

Ben bu sokakların kimsesiz ve kimliksiz yurttaşıyım
Çocuklu ailelerin korkulu düşü,
Polisin, zabıtanın sevimsiz işi
ve herkesin kurtulmak istediği
Zararlı bir kişiyim ben...

Herkes kurtulmak istiyor benden ya,
Ben herkesten çok istiyorum kurtulmayı da
Mümkün olmuyor.
Ben de sıcak bir yuva özlüyorum
Sıcak bir çorba, temiz giysiler,
Güzel ayakkabılar, rahat bir yatak...
Kim özlemez...

Yatağım kaldırımlardır benim
Bir taştır, başımı koyduğum yastık çoğunca
Gökyüzünü çekerim üzerime yorgan diye geceleri
Yarenlik eden bana, kimi zaman ya bir sokak köpeğidir
Ya bir sokak kedisi,
Ya da benim gibi bu sokaklardan kimliksiz birisi...
Yıldızlarla dostum sadece
Bir de gece parıldayan Ay’la
Sadece onlar gülümser bana, yüzümü onlar güldürür
Çoğu geceleri onların sıcaklığıyla ısınırım.

Sanırlar ki, zevkten kokluyorum ben bu tineri
Çıkaramadığım için kafamdan,
Durmadan beni kemiren örümcekleri
ve unutmam için
Yıllardır çektiğim katlanılmaz çileleri...

Tutunacak ne bir dalım oldu bugüne dek,
Ne de özlem duymaya cesaret edebileceğim bir şey...
Geri getirebilecek en küçük bir umut olsaydı yitirdiklerimi
Tutunurdum ve bırakmazdım yakaladığım umudun yakasını.

Ama benim umudum kalmadı ki,
Kaç umut eskittim bu sokak aralarında, bir bilseniz
Her umudun tükenişinde, halimi görseydiniz...
Kimsenin benden umudu kalmamışken
Ben nasıl umut beslerim,
Nasıl süslerim dünyamı, hayallerimle...

Soğuğun en acısını benim ciğerlerim tanır
Bu sokaklar kaç ciğeri tüketti bugüne dek, kim bilir?..

Çocukluğu yaşamadan büyüdüm sokaklarda
Çocuk gibi görünsem de hiç çocuk olamadan...
Ben çocuk oldumsa da,
Kimse benim çocuk olduğumun farkında olmadı.
Daha doğrusu kimse benim farkımda bile olmadı ki,
Çocuk olduğumun farkında olsun.

Ben oyuncakları sadece çöplerde gördüm
Kırılmış, bozulmuş oyuncakları...
Henüz kırılmamış olanlarını ise ben kırdım!..

Hayat beni nereye savurduysa ben oralara savruldum
Yazın kızgın güneşlerinde
ve kış ayazlarında kavruldum.

Kiminde, bu sokaklarda dilendirildim,
Kiminde, cadde başlarında duran arabaların camını sildim,
Kâğıt mendil sattım kiminde üç kuruş ekmek parası için
Ama kazandığım her defasında dövülerek alındı elimden
Az kazandım diye bir de dayak yedim, horlandım
Bu yetmedi, hırsızlığa zorlandım...

Ben, karnımı doyurmaya bile kendim için çalmadım.
Ama hırsız damgası yemekten kurtulamadım,
Kurtulamadım kapkaççı, yankesici olmaktan...

Sokaklarda en çok yaşayanımız yirmisindedir.
Biçilen ömrümüz bu kadar bizim.
Şimdi ben, ömrümün belki de yarısındayım
Bir o kadar daha yaşayabilir miyim bilemem
Zaten böyle yaşayacaksam, fazla yaşamak da istemem
Eğer soğuk, açlık ve sefalet öldürememişse hâlâ beni,
Ya da bir çete kurşununa hedef olup da gitmemişsem
Bir gün, ya bir bıçak darbesi
ya da bir şişin göğsümü delmesiyle veda ederim.
Her gün, bir başka nedenle ölümün gelmesini beklerim.

Sanırım tek kurtuluşum da bu.
Bu yüzden tek umudumdur ölüm.

Ya bir çöplükte bulurlar cansız bedenimi bir gün
Ya bir köPage Rankingü altında, günler sonra...

Kimse hatırlamaz zaten beni
Hiç kimse de duymaz öldüğümü
Zaten kaydım da yok ki nüfusta
Bir yerlere ölüm kaydımı bile düşmezler bu yüzden.

Bir gün, bir köşe başında kimliksiz yatan
Bir çocuk cesedi görürseniz, o benim.
Siz arkanızı dönüp gidin, alınmam.
Ben alıştım terk edilmeye, görmezden gelinmeye
Benim en mutlu günümdür o gün, üzülmeyin
Ardımdan, ölmüş de kurtulmuş deyin.
Ben zaten öyleyim...

İzmir

Mehmet Demir

Sus!..

Sustuğum gün
Sen konuşma
Bozulmasın büyüsü sessizliğin...

Sustuğum gün
Suskunluğumdan sanma,
Hele dil bizmezliğimden hiç değil;
Konuşmak neye yarar kimi zaman...

Sustuğum gün
Konuşacak sözüm olmadığı
Ya da kalmadığı
Ya da sözlerin
Hiç bir anlam taşımadığı demek değil...

Kimi zaman
Konuşmamak,
Susmak,
Hele de konuşmaya susayacak kadar
Susmak gerek.

Sustuğum gün
Sen konuşma
Sakın konuşma!..

Bir susmak, bin konuşmaktan
Daha çok şeyler söyler yerinde...
Yerinde,
Bin söylemden daha etkilidir bir susmak.

Sustuğum gün bil ki
Suskunluğum konuşmaktadır
Hatta haykırmaktadır avaz avaz

Öyle bir sus, öyle bir sus ki
Duysun herkes sessizliğinin sesini
Duysun herkes suskunluğunun avazını

Sadece konuşmak anlatmaz ki niyazını
Bir sus ki
Duyulsun suskunluğun!..

Öyle bir susalım ki hep birden
Suskunluğumuzun nidası yükselsin gökyüzüne
Sarsın yeryüzünü sessizliğimiz
İşitsin duymayan kulaklar sessizliğimizi
Öyle bir işitsin ki
Yürekleri hoplasın suskunluğumuzdan

Sanmasınlar ki sessizliğimiz
Duyarsızlığımızdan

Aman bir sus!..
Binlerce sus!..
Sus!..

Mehmet Demir

Tövbe

Yine yüzümüz kara, huzura geldik Rabbim
Dünya nimetlerini bizimdir bildik Rabbim
Bütün günahımızla kapını çaldık Rabbim
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Affedilmez hatalar işledik düşünmeden
İsyan ettik kimi kez, farketmeden, bilmeden
Günahlardan arındır, henüz vakit dolmadan
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Mazlumların hakkını yedik, şimdi pişmanız
İstemeden kötü söz dedik, şimdi pişmanız
El uzattık harama, günah ettik pişmanız
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Dostlarımızı üzdük, hatır, gönül bilmedik
Namaz, niyaz unuttuk, huzuruna gelmedik
Fitne, fesat ürettik, dedikodu ürettik,
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Rızkını döke saça israf edip tükettik
Bütün güzellikleri vurup, kırıp yok ettik
İnsanlar arasına nifak tohumu ektik
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Baş çevirdik mazluma, garipleri hor gördük
Aç yatarken komşumuz, zengin sofralar kurduk
Gidip meyhanelerde içip içip kudurduk
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Ne kadar tövbe etsek, gaflete yenik düştük
Ne şerden uzak durduk, ne de günahtan kaçtık
Dünya malına kanıp Hak yoldan uzaklaştık
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Bu güruhla huzura gelmeye yüzümüz yok
Eğer sen affetmezsen gidecek yerimiz yok
Yalnız sana sığındık, bir başka kapımız yok
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Sen kulunu kayırır, af edersin biliriz
Ne günah işlesek de yine sana geliriz
Bir kez daha el açıp, affetmeni dileriz
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim

Kapattık gözümüzü, olduk birer kör Rabbim
Nasıl pişmanız şimdi, halimizi gör Rabbim
Günahkâr kullarına bir şans daha ver Rabbim
Kabul et tövbemizi, biz nadim olduk Rabbim.

Mehmet Demir

Unuttun Artık

Ne bir telefon açıp hal hatır sordun
Ne bir mektup gönderip gönlümü aldın
Ne bir haber yolladın, ne kendin geldin
Unuttun artık beni, unuttun artık

Hani çok seviyordun, ayrılamazdın
Onun için gittin de tek satır yazdın
Ne çabuk bıktın benden, ne çabuk bezdin
Unuttun artık beni, unuttun artık.

Mehmet Demir

Vakıa

(Vakıa suresinin mealine sadık kalınarak yazılmıştır)

Biliyor musun?
O bildik akıbet
O kızılca kıyamet koptuğunda – ki bu kesin,
Kalacak mı, bu da yalandır diyecek kadar nefesin?
Arzın, çatırdayıp da dağılışında,
Dağın taşın un ufak yayılışında,
Her yerin toza, toprağa boğuluşunda
sen nerdesin?
Toprağın derinliklerinde mi?
Göklerin serinliklerinde mi?
Başın arşa yükseldi mi o gün?
Yoksa toprağın ta dibine mi saplandın?

Ne sandın?
O inanmışlar – ki mükâfatıdır o gün inanmışlığın...
Onlar kavuşacaklar tabi, daim cennet mekânlarına
Ya senin aldanmışlığın?
Kalacak mı sandın inkâr edenlerin yanlarına?

Onlar rabbinin yanındaydı zaten,
Mekânları da bu yüzden O’nun yanı.
Rabbi asla aldatmadı onları.
Onların cennet oldu mükâfatları.
Siz, dünyada sürerdiniz saltanatları
Onlar sabrederlerdi.
Ebedi bir cennet oldu sabredenlerin kârı.
Siz inkâr ederken onlar iman etmişlerdi
Şimdi de inkâr etsenize bütün bu olanları...
Siz dünya nimetine tamah ederken
Söylerken her sözünüzde inkârı
Bir mi tutacak sandınız onlarla,
sizin gibi günahkârı?

Şimdi, mücevherlerle işlenmiş tahtlar üstünde oturmak onların hakkı
Cennetin bütün nimetleri onlar için var
Hatırlar mısın, dünyadayken hep senindi bunlar.
Onlara ikram edilecek gümüş sürahilerde meyler
Cennetten türlü türlü meyveler...
Üstelik ne baş ağrısı var, ne sarhoşluk
Her yer alabildiğine hoşluk...
Etraflarında her dediğini yapan uşaklar
Ne kötü bir söz, ne kırıcı bir kelam
Yalnızca selam var, ya selam!..

Hakkıdır onların, mükâfatıdır
Halis amellerinin kârıdır
Ne mutlu onlara ki iman ettiler
Ebedi saadeti zaten hak ettiler.
Çünkü yemediler dünyada yasak meyveden
Harama el uzatmadılar,
Aşlarına haram katmadılar.
Şimdi ağaç gölgelikleri onların...

Yasak yok artık onlara yemeden
Şimdi onlara sunulacak sonsuz meyveden
Siz, sadece dünyada bildiniz makamı, şânı
Şimdi onlara sunuldu cennetin tüm ihtişamı.
Siz mutluluğu arıyordunuz şehvette
En güzel eşler onların ahirette
Hani dünyadaki safahatiniz?
Bakın, şimdi ne haldesiniz...

Diliniz inkârdaydı her dem
Diyordunuz ki:
"Cennet burasıdır,
Önemli olan insanın iyi yaşamasıdır.
Dünyada yediğin kârdır, eğlendiğin kâr
Sadece yaşanacak tek bir dünya var.
Ölünce öldün, gittin, gömüldün
Madem öyle, zevkle geçmeliydi yaşadığın her gün."
"Kim gitti de gördü" diyordunuz,
İşte gördünüz!

Şimdi ateştesiniz
Yüreğinizin narına, içtiğiniz suyun harı kâr eder mi?
Hani aydınlıktı dünyanız
Hani parlayan neonlarınız nerde?
Şimdi büsbütün karanlıklardasınız.
Hani inkârınız?

Rabbiniz demişti size:
Bir gün toplanacaksınız!
O gün geldi işte, toplandınız
Şimdi neden bu telaşınız?
Dünyada yediklerinize karşılık
Cehennemde bekliyor sizi zakkumlarınız
Yiyebildiğiniz kadar yiyin

Madem aldınız cehennemde yerinizi
İştihayla doldurun midelerinizi
Üzerine afiyetle için kaynar sulardan, çölde suya hasret develer gibi
Bu en büyük ziyafet size
Zamanında inanmazdınız madem rabbinize.

Şimdi hesap günüdür:
Söyle şimdi, kim yarattı seni?
Kendin yarattın sanmıyor muydun küçük dünyanı
Kendini de mi sen yaratmıştın?
Doğan çocuğun da mı senindi?
Sen mi vermiştin ona canı?
Şimdi öğrendin mi asıl yaratanı?
Nasıl getirmişse seni dünyaya, şimdi de öyle aldı canını
Ve o yüzden hesaptasın şimdi.
Bu yüzden yaratanını iyi tanı!

Sen, bu toprak da benim diyordun
Tohumu da ben attım toprağa
Toprakta biten başaktan yaprağa, benim sanıyordun
Sen yarattın sanıyordun arpayı, buğdayı
"Ben var ettim bunları, o halde yaratan da benim" diyordun.
Şimdi anladın mutlak, ama dün hep öyle söylüyordun.

Ya o yağmurlar yağmasaydı?
Yağmuru da mı sen yağdırdın?
Rabbin o rahmeti indirmeseydi toprağa
Toprak can verebilir miydi yaprağa?
Böyle tatlı içebilir miydin suyunu?
Doldurabilir miydin sularla kuyunu?

O ateşi de mi sen var etmiştin?
Madem ki sen yarattın bu ateşi,
Gel söndür o zaman seni yakacak olan bu cehennem ateşini de.
Ağacı da mı sen yaratmıştın?
Senin kafan bu kadar mı dar?
Gözlerin bu kadar mı kör?
Bu ne inkâr,
Önüne serilmiş nimetleri görmeyecek kadar?

Şimdi öğrendiysen eğer yaratanını
O halde rabbini iyice tanı
Her daim O’nu tesbih et!
Her daim O’nu tenzih et!
Hiç senin sandığın gibi değil!
Rabbinin yeminidir – ki vakit vakit inen Kur’an adına yemindir bu
O kitap ki levh-i mahfuzdadır,
Âlemlerin Rabbi indirmiştir onu,
Kirli ellerinizle dokunamazsınız,
Çünkü İlahi kelamdır o!
Gerçi siz onu da küçümsemiştiniz, bunlar şiir demiştiniz...
Yoktu zaten şükrünüz,
Bunu da yalan saymaktı teşekkürünüz.
Can boğaza dayandığında mı tefekkürünüz?

Evet, rabbin yemin vermiştir – ki eğer inanmışlardansa
Ceza görmeyeceklerdendir o
Rabbine yaklaşandır, cennete koşandır...
O cennet ki, içi bolluk ve rahatlık...

Hiç bir yerde yoktur benzeri, eşi
Ne kutlu kişidir o, ne mutlu kişi...
Zaten cennete varmak değil miydi yaşarken düşü
Selam sana ey mü’min, cennetine hoş geldin
Artık buralar senin...

Yok, hala inkârdaysan eğer,
Ve hala sapkınlıklardaysa aklın,
Hala değişmemişse niyetin,
Cehennemin seni bekliyor ve kızgın sularla ziyafetin
Hakikat olan şu ki:
Gerçekten işin çetin!..

Mehmet Demir

Varlığın

Bakışlarımın uç noktasındaki gizem
ve gözlerimde biriken nemdir.
Yüreğime ansızın çöküveren bir elem
Varlığında, yokluğuna duyulan özlemdir

Bastırılmasıdır duyguların her defasında
ve susturulması, söylenecek bütün sözlerin
Yaşarken tutulan yası ömrün
Ruhumun bedenime eziyeti
ve seni seviyor olmamın diyeti varlığın.

Damgalanmış bir yürekten süzülen hayatın
Prangaya vurulmuş bir sevdaya çekilen kanı
Yokluğunun bir diğer adı
Sensizlikle dolan bir ömrün miadı
Her nefeste yokluğunu yaşamanın buruk tadı

İsyanımın çığlık çığlığa haykırışı
Söz geçiremediğim gözyaşlarımın
Yüreğime seller gibi akışıdır
Apansız yüreğime saplanan bir kılıç darbesi
Karanlığın kulaklarımdan gitmeyen o korkunç sesi

Sözlerin artık anlamını yitirdiği
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı andır
Beynimin ta orta yerine sıçrayan kan
Damarlarımdan bir türlü çıkamayan bu can
ve yüreğimden bir an dahi eksilmeyen hicrandır.

Yaşamak istemediğim sefil bir hayatın inadı
Artık uçamayan bir kuşun kırık kanadı
ve tükenmiş bir ruhu taşıyan bu cansız beden...
Bilmiyorum, yaşamın bendeki ısrarı neden?
Yaşıyorken ölmeyi gördüm yeterince ben

Görmek istemedikçe baktığım
Duymak istemedikçe duyduğum
Bakmak istemedikçe gördüğüm
ve çözmek istedikçe daha bir dolanan koca bir kördüğüm.
Yetmediyse seni seviyor olmanın diyeti
Bitirmek için biraz daha ver eziyeti

Hafif kalıyor olmalı ki bana verdiği ceza
Eza üstüne eza...
Varlığın bu kadar dar ediyorsa dünyamı
Yokluğun kim bilir nasıl bir azap
Yüreğim varlığında ki düşmüşse böyle bitap
Yokluğunu bana hiç göstermesin Rab!

Mehmet Demir