|
Edip Cansever Şiirleri Bitti O Sevda Bitti o sevda kesildi çığlıkları martıların Su gibi bitti, suya karşıt gibi bitti İtti kıyıyı adına deniz dediğimiz şey Unuttuk ikimiz de her türlü yetinmezliği Kaybetti kumarda gözlerim Kaybetti kumarda gözleri. Bir koru rüzgarlaydı göğüs boşluğumuzda sanki Uzaklaştı ağaçlar birbirlerinden Yakınlaştı ağaçlar birbirlerine Yani her soluk alıp verişimizde bizim Bir mekik gibi kalbin Bir mekiği gibi kalbim İşleyip durdu bu yitikliği yeniden. Ne kaldı Farkında mısın bilmem Gündüzler.. Gündüzler biraz azaldı Edip Cansever |
Gelincikler Gelincikler Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda İşi iş kasabanın Su yüzlü çocuğun işi iş Bir de poyraza döndü mü hava Başlar masmavi damarlar fışkırmaya yanaklarından Faytonların turuncu tekerlekleri Yansır gaz tenekeleriyle çevrili bahçelerde Asılı çamaşırlarından bir tutam çivit kokusu alıp gider Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda. Saat onikilerde Postanede mektup yazan adamlara bakar bir semt delisi Durmadan bakar Ki o mektuplar nereye giderse gitsin Öylesine uzundur ki kasaba Gelinciklerden bükülmüş bir ibrişim gibi Gidip gelen mektup zarflarıyla tarif edilebilir ancak İçlerinde kar serpintisi İçlerinde bozkır İçlerinde herkesin bir güneyi olan Ve marangozlar upuzun kayıklar yaparlar bunun için Kesersiz, çivisiz, elsiz Sadece ruhlarından O kayıkları içinde domates doğranan bir akşamüstünde yüzdürürler Canlanır suya değince hemen Bordalarındaki nakışlar Bir derya gülü alıp başını gider. Yeter ki görünsün gelincikler Önce tek tek görünsün sonra topluca Usta bir doğramacı gibi kırmızılar doğrar kasaba Gelincikler indi mi çayırlardan Su bardaklarına, berber dükkanlarına girdi mi Duvarlara sicimle tutturulmuş şişelere Girdi mi bir kere -Aynaları boğacak neredeyse -Taşlıkları basacak sel gibi O zaman... Tam o zaman Marangozlar mis gibi rakılar içerek kayıklarında Konuştukça binlerce kayık Konuştukça binlerce köpük, binlerce kıyı olurlar Ve nedense bir vapur bizi alıp götürecekmiş gibi bakarız birbirimize Unuturuz sonra alıp başını gitmeyi de Yeter ki iki dudak arasına konsun gelincikler İpince bir ıslığa yerleştirilsin Türküler süzsün tüveyçlerinden Kahveler eski renklerine boyanır yeniden Biralar çığ ışıkta bile parlak Yıkanır tertemiz oluncaya kadar yaşamak. Gerçekte bir sevinç, bir mutluluk yok değildir yüreklerimizde Sevgiler umutlar yok değildir Öyleyse neden çabuk küseriz birbirimize Çabuk öfkeleniriz Durup durup böyle hüzünlenmemiz neden Anlamıyoruz da ondan mı yoksa Bir bütün olduğunu mutluluğun Umudun bir bütün olduğunu Seziyor muyuz yalnızca Baktıkça gelincik tarlalarına uzaktan Öyle bir arada güzel Yaşamanın lezzetini Kanımızı tutuşturdukça gün günden Buğusunu saldıkça Bir tütün dumanı gibi yaktıkça genzimizi Edip Cansever |
Sona Kalsa Sona Kalsa Usul usul konuşuyorlar aralarında Denize bakıyorlar bazen - çatalını gezdiriyor biri tabağında - Gölgesi bir kuş ölüsü Karşıda yeni budanmış ağacın - Olsa, başlangıçlar sona kalsa - Kolyesiyle oynuyor kadın - tabağımda soyulmuş elma - Saatime bakıyorum sık sık Kapıyı gözlüyorum arada Biraz soğum mu geliyor ne - kapatır mısın - Sinirli bir kırmızılık suya batıyor Düşünüyorum, ansızın bir dost yüzü Görmemiştim de yıllarca. Gelse Değişmiş çok, yaşlanmış da Sigaramı yakıyor durmadan İstemem diyemiyorum - ama yakmasa - Konuşuyoruz -konuşuyor muyuz - Yazmayı bırakmış çoktan Gerçi bir roman taslağı varmış kafasında "Bir elimde elma elmada bir el" Diyorum Hayretle bakıyor yüzüme Bir bardak bira içiyor, çekip gidiyor az sonra. Kadranı kırmızı saat Plasterle tutturulmuş kırık cam Şurda burda plastik çiçekler Evet, aralık kapıdan soğuk geliyor Tam kalbimin üzerine bu akşam. Ölüm Sen en güzelsin bu saatlerde Büyütmüş yetiştirmişsin beni Söyler miyim hiç sana hayran olmasam. Bugün de ince, bugün de kırıldı kırılacak Bugün de Tam nerede kalmışsam. Edip Cansever |
Uzak kaderler için Uzak kaderler için Birgün, bir yağmurla garip garip Çoluğu çocuğu terk edeceğim. Bir sevgiyle doymayacak kalbim, anladım Alıp başımı gideceğim. Asır yirminci asırdır, amenna. Bir yanımda sevgilerim, bir yanımda sancım Neon lambaları büsbütün karartır gecemizi Uzaklar daha uzaklaşır. Bir define çıkarır gibi kayalardan, Ademden beri Sımsıcak sevgilere muhtacım. Bir gün alıp başımı gideceğim Yıldızlar ışısın, yollar üşüsün, yollar... Belimi bir ılık şal sarsın, mavi Hüzünlü bir serencamın ardından, şarkısız Rüyâlarım unutulmuş bir handa pes desin Görmüş geçirmiş bir çift duygulu dudak karşısında. Kendi kendine çekilmez oluyor ömrüm Her insanın ayrı ayrı yaşayabilsem kaderinde. Diyarı gurbette kanlı bir aşk, Bahtsız bir çocukluk uzak köylerin birinde. En uzak beyazlar, En yakın ikindilerde, duygulu Ve bir sahil meyhanesinde bir akşam İçip içip ağlasam... Nasıl kısa kesmeli bilmiyorum, Herkesin derdinden pay isterken? Uzak kaderlerin suları çağlar şimdi Yıldızlar dökülür sonsuza içimizden. Birgün, bir parkta otururken, biliyorum Bir el yağmurla dokunacak omuzuma Bir çift göz, bir davet, bir kalp Çoluğu çocuğu terk edeceğim. Yapraklar dökülecek, çiçekler solacak Bir sonbahar, bir sabah ve bir yağmur olacak Toprak ve insan kokularıyla Uğultulu bir sarhoşluk içinde, yıllar için Başımı alıp gideceğim. Edip Cansever |
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 14:38 . |
Powered by vBulletin Version 3.8.7
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.6.0 RC 2