 Beyaz gül ( Ümit Yaşar OĞUZCAN )
Beyaz gül
Seni arıyorum kalabalık caddelerde,
Tanımadığım insanlar geçiyor, sen yoksun.
Perişan hayallerimin başladığı yerde,
Sana sesleniyorum, duyuyor musun?
Beyaz güller açtı bahçelerde, sevdiğin.
Ya o karanfil...
Baygın kokulu çiçek.
Gel, yalnızlık bahçeme beyazlar giyin,
Anladım ki, bu ömür sensiz geçmeyecek.
Odamı süsleyen ellerini uzat,
Hazzından dile gelsin bastığın halı.
Açılsın sevincinden perdeler kat kat.
Işık ve ateş senin için yanmalı.
Sonra çevir düğmesini, radyonun
Sevdiğin musiki dolsun odama,
Dinle şarkısını büyük koronun,
Beni düşün! beni düşün, ağlama.
İçimden bir ses diyor ki; sabret.
Sonu gelecek bu yalnızlığın.
Bütün aynalar gülecek elbet,
Açılacak kapılar ansızın.
Yalnız sen varsın beyaz gülüm,
Evde, bahçede ve sokakta,
Bir eylül akşamı gördüğüm ,
O, beyaz hayalsin uzakta.
Yakınsın; yalnızlık kadar,
Uzaksın; yakınmış gibi,
Sensiz yaşadığım yıllar
Bu kadar güzel değildi.
Yeter...
Gel artık yeter...
Karanfiller açtı gel !
Kış bahçesinde güller,
Beyaz güller açtı gel...
Ümit Yaşar OĞUZCAN |