Gercek Sevgi Yoktur Aslinda

**Kardelen** · 05.11.08, 07:00

İkimiz güneş ve ay gibiyiz, güneş ve kara gibi... Amacımız iç içe geçip, birbirimize dönüşmek değil. Birbirimizi tanımak, birbirimizi gerçekte nasılsak öyle görüp, buna saygı duymak... Yani birbirimizi ötekinin karşıtı olduğunu bilmek... Ha!... Eğer ay, güneşi rahatsız ediyorsa, güneş aysız yaşamayı öğrenmeli...

Aradığımız her şeyin dışımızda bir yerde kolayca bulabildiğimiz o aydınlıkta sanarız... Oysa bize gerekli olan tüm aydınlık kendi içimizde... Yeter ki kendimize dönüp bakmasını bilelim... Herkes den gizli her şeyden saklı yalnızca ikimiz yaşadık gene... " seni seviyorum bir tanem " sensiz kalmayı istemiyorum.

Seni görmesem de, sesini duyamasam da hep sen olmalısın. Bazen yorulduğumu hissediyorum. Yaşama karşı güçsüz kalışımı; işte o zaman günlerimi sıkıntılarımı sorumluluklarımı paylaşmak istiyorum. Sonra birden senin yok olacağını hissediyorum.

Seni bir daha görememek özgürce seni düşünememek, seninle konuşamamak. Bana ne kadar da acı çektirir. Oysa sevginin kendisi koşulsuzdur. Benim olman, yanımda olman demek değildir. Günlük yaşamımın içinde olmayışın, yok oluğunu göstermez ki. Çünkü sen her an yüreğimdesin. Hem de herkesten her şeyden daha yakınımda, sıcacık kıpır kıpır durmadan akan kanım gibi.

Yaşam yine akmaya başladı sensiz ve bensiz. Akmalıda zaten. İkimizin de yapması gerekenler var, sorumluluklarımız, kendimize dair, işimize, ailelerimize dair. Sevgin tabiki duracak ama yaşamıma ait hedeflerime amaçlarıma yada yaşadığım sıkıntılara karıştırmadan. Sanki içimdeki ben ikiye ayrıldı.

Aklım ve duygularım savaşıyor sana dair. Biri sana kızarken seni özlemeye bile layık görmezken diğeri hala direniyor.

Kaçamak seni sevmeye kalksa sessiz sedasız diğeri hemen sızıyor. Hak etmediğini söylüyor öfkeyle. Savunmaya geçiyor bir anım. " seviyor o da beni seviyor " diye öfkeli yanım kanmıyor gene.

Sevgimi diyorsun sen buna? Sevgi nedir biliyor musun? Sen onu, onun sevdiği gibi sevdin? Hayır, sen canın gibi sevdin, sanki parçandı senin. Seni beklediğim her gün her hafta uzaklarda bıraktığım düş kırıklığımın tekrarı oldu yeniden.

Etrafımda esen hüzün rüzgârlarına mani olamıyordum. Soğuk ne kadar yakınımdaysa sen o kadar uzaktasın. Güneşin renkleri uçmuş, sadece siyah ve beyaz kalmıştı günlerimde.

Ellerim senden başka kimseye dokunmak istemezken, sen yoktun. Üşüyordum hem de çok...

Oysa yüreğim ısıtsın diye ruhuma dokunmanı istemiştim korkmadan, yüreklice... Biliyor musun her sevda kiracıdır aslında yüreklerde... Hep " bitmeyecek bu sevda " der sevdalı, sevdalısına...

Ama yalandır. Her biten sevdalar gibi her biten şeyler gibi, o sevdada bitmeye mahkûmdur... Tıpkı sen ve ben gibi...