 Yaşam Alıntıları
Yaşam Alıntıları
Hayat gözlerini kırpmaz insana,
Dogdugun zaman açarsın gözlerini
Taa ki son nefesini verip kapayana kadar.
İşte budur onca kavga edip, yenmeye çalıştıgımız hayat.
Emek verdigimiz,
Emek verip de kaybettiklerimiz, ya da kazandıklarımız,
Sevdigimiz delicesine,
Tutkularımız, aşklarımız.
Terkedenimiz, terkettigimiz olur,
Bazen saygısızca ürkek ve buruk bir üzüntüyle.
Sevenlerimiz de olur elbet, sevdiklerimiz kadar.
İşte o an anlarız sevginin açan çiçegini kırmadan koklamak gerektigini.
Dagılırız ya yurdun dört bir yanına ,
İş, aş, ekmek, hatta avrad bulmak için,
Kimimiz bulur umdugunu,
Kimimiz sanar buldugunu.
Vatan borcu namus borcu ya…
Bu yüzdendir körpe vücutların toprakla tanışması
Kanayan yürekler bırakması
Sarılamayan yaralar açması.
Eee, tabii birde insanı özelliğini yitirmişlerimiz de var şükrolsun,
Ama olsun…
Biz buna da alışığız,
İt gibi sürünmeyi de, bey gibi yaşamayı da biliriz,
Kötü olmasa, iyinin değerini bilirmiyiz hiç deyip kendimizi avutmayı da.
Sabriye Kavuncu |