 Haliç
Haliç
Orada kavun kabukları gibi
kurumuş ve çatlamıştır kayıklar
atılmış karpuz dilimleri
tenteneli sandallara çarpar
Kıyıda
katran ve zift kokusu içinde
Kasımpaşa'nın uzun yüzlü delikanlıları
bütün gün
kızaklardaki gemileri boyamaktadır
Bahardan sonra
odun ve kömür yüklü çatanalar
Bulgar limanlarından
memnun ve kedersiz girerler
bir gece yarısı Haliç'ten içeri.
O zaman Pavli'nin meyhanesinde
dile gelir
kaç gündür saklanan arzular
bir yumrukta söylenir
beş kırk dokuzluk
iki doksan altılık rakı
Gece yarısından sonra Haliç'te deniz kımıldamaz
fenerlerini akşamdan yakmış gemiler
ölü bir gecenin ortasında
sessiz durur
Anlatılanlar bitmiş
söylenecek bir şey kalmamıştır
Güverteye uzanan tayfalar
aşina denize
ve yıldızlara karşıdır.
Tenteneli kayıklar
çekilmiş kumsala
sönmüş ateşlerin kızıllığında
ıslak ve aşınmış halatları farkedilir.
Kara Ahmed'de güneş doğarken
müteselli olmuş insanlar
denize karşı yüzlerini yıkar
ve ötede
Marmara'ya dökülen balıkların
hikayesini anlatır Çengel Halil
Gün yükselirken başlamıştır
dünyanın en tatlı meyvesi çalışmak
çuval çuval Rumeli kömürü
tozdan kararmış insanların sırtlarında
sahile taşınır.
Günlerden sonra
bir sabah karanlıkta
hiç tanıdık kimseleri yokmuş gibi sessiz
ve mendil sallanmadan
çıkarlar Haliç'ten
lakin kalplerde hudutsuz bir sevincin
titrek fakat hüzün vermeyen
kanat sesleri içinde
dert görmemiş adamlar gibi
bir türkü söylerler
direklerden denize...
Ömer Faruk Toprak |