Edip Cansever Şiirleri

**Deniz** · 13.02.08, 08:50

Gelincikler

Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda
İşi iş kasabanın
Su yüzlü çocuğun işi iş
Bir de poyraza döndü mü hava
Başlar masmavi damarlar fışkırmaya yanaklarından
Faytonların turuncu tekerlekleri
Yansır gaz tenekeleriyle çevrili bahçelerde
Asılı çamaşırlarından bir tutam çivit kokusu alıp gider
Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda.

Saat onikilerde
Postanede mektup yazan adamlara bakar bir semt delisi
Durmadan bakar
Ki o mektuplar nereye giderse gitsin
Öylesine uzundur ki kasaba
Gelinciklerden bükülmüş bir ibrişim gibi
Gidip gelen mektup zarflarıyla tarif edilebilir ancak
İçlerinde kar serpintisi
İçlerinde bozkır
İçlerinde herkesin bir güneyi olan
Ve marangozlar upuzun kayıklar yaparlar bunun için
Kesersiz, çivisiz, elsiz
Sadece ruhlarından
O kayıkları içinde domates doğranan bir akşamüstünde yüzdürürler
Canlanır suya değince hemen
Bordalarındaki nakışlar
Bir derya gülü alıp başını gider.

Yeter ki görünsün gelincikler
Önce tek tek görünsün sonra topluca
Usta bir doğramacı gibi kırmızılar doğrar kasaba
Gelincikler indi mi çayırlardan
Su bardaklarına, berber dükkanlarına girdi mi
Duvarlara sicimle tutturulmuş şişelere
Girdi mi bir kere
-Aynaları boğacak neredeyse
-Taşlıkları basacak sel gibi
O zaman...
Tam o zaman
Marangozlar mis gibi rakılar içerek kayıklarında
Konuştukça binlerce kayık
Konuştukça binlerce köpük, binlerce kıyı olurlar
Ve nedense bir vapur bizi alıp götürecekmiş gibi bakarız birbirimize
Unuturuz sonra alıp başını gitmeyi de
Yeter ki iki dudak arasına konsun gelincikler
İpince bir ıslığa yerleştirilsin
Türküler süzsün tüveyçlerinden
Kahveler eski renklerine boyanır yeniden
Biralar çığ ışıkta bile parlak
Yıkanır tertemiz oluncaya kadar yaşamak.

Gerçekte bir sevinç, bir mutluluk yok değildir yüreklerimizde
Sevgiler umutlar yok değildir
Öyleyse neden çabuk küseriz birbirimize
Çabuk öfkeleniriz
Durup durup böyle hüzünlenmemiz neden
Anlamıyoruz da ondan mı yoksa
Bir bütün olduğunu mutluluğun
Umudun bir bütün olduğunu
Seziyor muyuz yalnızca
Baktıkça gelincik tarlalarına uzaktan
Öyle bir arada güzel
Yaşamanın lezzetini
Kanımızı tutuşturdukça gün günden
Buğusunu saldıkça
Bir tütün dumanı gibi yaktıkça genzimizi

Edip Cansever

13.02.08, 08:50	#2 (permalink)
Kullanıcı Profili Deniz Administrator Kullanıcı Bilgileri Üyelik tarihi: Jan 2008 Nerden: İzmir Mesajlar: 1.288 Konular: 433 Puan Grafiği Rep Puanı:2786 Rep Gücü:20 RD: Teşekkür Ettiği Teşekkür: 48 121 Mesajına 160 Kere Teşekkür Edlidi :	Gelincikler Gelincikler Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda İşi iş kasabanın Su yüzlü çocuğun işi iş Bir de poyraza döndü mü hava Başlar masmavi damarlar fışkırmaya yanaklarından Faytonların turuncu tekerlekleri Yansır gaz tenekeleriyle çevrili bahçelerde Asılı çamaşırlarından bir tutam çivit kokusu alıp gider Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda. Saat onikilerde Postanede mektup yazan adamlara bakar bir semt delisi Durmadan bakar Ki o mektuplar nereye giderse gitsin Öylesine uzundur ki kasaba Gelinciklerden bükülmüş bir ibrişim gibi Gidip gelen mektup zarflarıyla tarif edilebilir ancak İçlerinde kar serpintisi İçlerinde bozkır İçlerinde herkesin bir güneyi olan Ve marangozlar upuzun kayıklar yaparlar bunun için Kesersiz, çivisiz, elsiz Sadece ruhlarından O kayıkları içinde domates doğranan bir akşamüstünde yüzdürürler Canlanır suya değince hemen Bordalarındaki nakışlar Bir derya gülü alıp başını gider. Yeter ki görünsün gelincikler Önce tek tek görünsün sonra topluca Usta bir doğramacı gibi kırmızılar doğrar kasaba Gelincikler indi mi çayırlardan Su bardaklarına, berber dükkanlarına girdi mi Duvarlara sicimle tutturulmuş şişelere Girdi mi bir kere -Aynaları boğacak neredeyse -Taşlıkları basacak sel gibi O zaman... Tam o zaman Marangozlar mis gibi rakılar içerek kayıklarında Konuştukça binlerce kayık Konuştukça binlerce köpük, binlerce kıyı olurlar Ve nedense bir vapur bizi alıp götürecekmiş gibi bakarız birbirimize Unuturuz sonra alıp başını gitmeyi de Yeter ki iki dudak arasına konsun gelincikler İpince bir ıslığa yerleştirilsin Türküler süzsün tüveyçlerinden Kahveler eski renklerine boyanır yeniden Biralar çığ ışıkta bile parlak Yıkanır tertemiz oluncaya kadar yaşamak. Gerçekte bir sevinç, bir mutluluk yok değildir yüreklerimizde Sevgiler umutlar yok değildir Öyleyse neden çabuk küseriz birbirimize Çabuk öfkeleniriz Durup durup böyle hüzünlenmemiz neden Anlamıyoruz da ondan mı yoksa Bir bütün olduğunu mutluluğun Umudun bir bütün olduğunu Seziyor muyuz yalnızca Baktıkça gelincik tarlalarına uzaktan Öyle bir arada güzel Yaşamanın lezzetini Kanımızı tutuşturdukça gün günden Buğusunu saldıkça Bir tütün dumanı gibi yaktıkça genzimizi Edip Cansever --------------Tualimforum İmzam-------------- Deniz