 Ölümün Oğlu
Ölümün Oğlu
Bir çocuk sesi uzanıyor
Geçmişten geleceğe
Canevimden geçiyor
Eylül’ün pusuna karışarak
Kuşların kanat çırpışlarıyla
Dalıp gidiyorum yine
Kıvranan lacivert düşlerime
Albenisi gözlerinin
Gün gibi döndü
Bir çiçeğin kayboluşuyla
Gecenin yalnızlığında
Kızgın yüzümde ısınıyor sabah
Ve gözlerimde büyüyen kara sevda
Sevincin kanattığı sıcaklığı örterken
Can çekişiyor buruk sesimde içlenen anlam
Yok ağlamıyorum
Bir deri bir kemik toz içinde
Yemin ediyorum seni sevdiğime
Kaç kez sarıldım sana
Ey sıcacık öpüşlerin
Uçsuz bucaksız yumuşaklığı
Boğuldum kaç kez içinde
Ölüm kokusu karışıyor yüreğimden gelen gül kokularına
Karanlıkta çepeçevrelenen bedenime sarıldım sıkıca
Özlediğim gülüşü yüzünde sakla
Sen ey ölümün oğlu ve gecesi sevinin...
Kaan İnce |