İdris Özyol Şiirleri Oyuncak Yeşil kalbim benim Sarıdan ve maviden oluşmayan yeşil kalbim Rehin bıraktım üstüne kustuğum toprakları Gözlediğim incirler yarım durdu orada Bir su kendini çoğuluna aktı Bir kadın vazgeçti doğumdan Kalbim beni dövmüyor artık Gitmek en güzel halidir gövdemin Bunu bilmek aykırı bir damar beynimde Unuttuklarım yüzünden seviyorum seni Çok düşündüm ve uyanıp attım yüzümü Şimdi sen taşıyor olmalısın gözlerimi Ne çok şey unutmuşum ben böyle Kalbim kendi sınırlarına yabancı Hiç nar yemediğimi hatırlıyorum Hatırladığım son şey bu sen öncesi Sen öncesi sanki bir adım vardı benim Sanki diye konuşunca dil küsüyor Kendimden öte bişeyim oluyorsun Kaybolsak gideceksin ve bir hayvan Mesela ben yarasını dişleyecek gözlerinde Kalbim basmayı unuttuğumuz zil Ben bir fotoğrafı oğul belledim Cebimde bir delilik ötesi yok Ve hangi sen alnımı indirsem Hangi sokağı dönsem ilk apartman Kayıtsız şartsız isminle başlıyor Gitmeli burdan bir gidişe gitmeli Kalbim kuduz bir köpek Kalbim ısırdı beni Ama kanayan sen... İdris Özyol |