 Ege Parmaklar
Ege Parmaklar
Deniz parmaklaşıyor
Sülünleşiyor
Çalıyor, çalıyor toprağın ses tellerini
Bir ses...
Şaşırıyor insan, parmaklar mı tel
Yoksa yeşil teller mi parmak.
Dupduru, pırıl pırıl bir mavimsi
Mavi bir el, ipince parmaklar
Dokunsan güzelleşirsin
Ölmezleşirsin öpsen o parmakları
Öylesine derin mavi o
Öylesine ılık baygınlık.
Foça'nın Ege'sinde parmaktı mavi el
Ama değil hiç değil insan parmakları
Renk musikisiyle
Yürüyor insan gözlerine
Bakıyor, sarkıyor insan bakışlarından
Habersiz ama hepsi gözlerindeki Ege'den.
Okşadım denizin parmaklarını
Ölümsüzlüktü, yaşatan
Yeşillerden de bakmak isteğindeydi
Değiştirecekti çiçeklerin tüm renklerini
Ama ne yazık ki
Yüreklerindeki Ege'yi bulamayan kör insan parmaklar
Onun yeşillikteki ruhunu öldürmek için
Tüm kıyılarda yeşillik bekliyordu.
Kaynak: İzmir'in Mor Atları, s.57
İbrahim Zeki Burdurlu |