 Mecnun ile Hasbıhal
Mecnun ile Hasbıhal
Eya Mecnun! Bu meydanda, senden gayrı bulunmaz mı?
"Leyla sevdim" deyu çıksan, aşk bilmeyenler kanmaz mı?
Gönlün aşka eriştirdin, dilin şi’re alıştırdın
Sonra sahralara düştün.. Sana insan aldanmaz mı?
Hasret-i aşkı şi’r ettin, bülbüle derdin söylettin
Senin Leyla’n mağrur değil; daha dilin dolanmaz mı?
Ya bir de gör beni, gel de; çare bulunmaz bu derde
Mum gibi durduğu yerde insan yanar mı, yanmaz mı?
Bizde canan cevri çoktur; hem sever, hem vefa yoktur
Melek yüzlü zalim dilber sevgimize inanmaz mı?
Hem sever gönülden beni, hem dahi istemez vuslat
Pençe atar kalbime de; eli kana bulanmaz mı?
Kamu canım o’na verdim, mah yüzün gözledim durdum
Ol cananı düşte gördüm; uyanır mı, uyanmaz mı?
Cümle canım yiyip-içer, istihzaen geri kusar
Yar elinden zehir içen, ab-ı hayattır sanmaz mı?
Beyler aynı beyler amma; Leyla’ya bir ne hal oldu!
Cevri cana yetti gayrı.. İnadından usanmaz mı?
Zulmü Leyla’dan biliriz, ağyar zulmü de ne demek!
Mecnun olan "Mecnun" gerek; insan buna dayanmaz mı?
İmdi bana haber kim; bu halleri kıyas edip
Hala "Mecnunum" demeye insan olan utanmaz mı?
Hünkâr Dağlı |