 Hüzün Savaşı
Hüzün Savaşı
Hüzün, çevirdi etrafımızı; derin bir hazla
Delinmez ağ ördü çevremize, yavaşdan yavaş!
Temeli; mazi derinliğince, üstü; istikbal
Kadar yüksekçe bir seddir gayrı, gel de bunu aş!
Çekeriz, zaten aşinayızdır bunca senedir
Dostça uzatırız elimizi, dokunuruz; taş!
Henüz sönmemiş umudumuzun uzaktan, şuhça
Göz kırpan yıldızlarıdır yalnız, bize arkadaş
Budur bizi hüzne asi eden; hâlâ bir umut!
Bu; nöbetine tutulduğumuz afyon ve haşhaş
İç içe gönlümüze öğerler, ince bir zevkle
Hüzün; çalan yanık bir bestedir, tevekkül; nakkaş!
Bazen daraltır sınırlarını; sıkar da sıkar
Teskin etmek için yalvar, ağla, uğraş ha uğraş!
Savaş hüzünle değildir dostum, onu yeneriz
Özümüz kılınç çalar ya bize, bu gerçek savaş!
Kendi kendimizle didişiriz.. İşte bu var ya!
Delinmez ağ ördü çevremize, yavaştan yavaş...
Hünkâr Dağlı |