 Yetim Kan, Yetimin Ol
Yetim Kan, Yetimin Ol
Yol dursun, bir fısıltıdan ibarettir
Geceleri kalbimizin yağması
Ölümü taşıran ırmakların kalbine.
Yol dursun, çığlığına yürüsün unutulmanın
Boynuna ezilmiş sessizliklerden bir kolye
İliştirilen çiçek ordusu
Belki dağılmış bir anısı olur
Defterlerde bıçaklanıp kurutulmanın
Kalabalığa alışkın bir ölümün ardından
Yorumcular çağı doğacak
Bir gecikmiş gibi usul usul koşarken
Yanındaki gölgesinden yorulan
Ve okuldan atılmış bir aşk
Dünyayı ezberlerken gece ve gündüz
Bazı aşklar tarihten
Bazıları muhasebeden kendini tekrarlayacak
Bazı şehirlerde akşamları
Ses almaya çıkılır çarşı pazar
Uzun yazlardan sonra yıldızlardan soyunmuş
Konuşkan bir ay başlar
Kim susar kim karşılar bilirim
Evlere sokulan beyaz uykular kadar
Ayartıcı yağmurların payına okşanmıştım
Hâlâ üşürüm
Ölümü anlatalım
Anlaşılsın için bazı hayatlar
Ölümü kardeşi gibi arayan
Kan, belki kalkar odalardan
Ve akar rüyalara doğru
Yenilmiş bir gezgin kalbiyle akar
Konuşkan ay yeniden konuşuncaya kadar
Yetim kan, yetimim ol başka yurt aramadan...
Haydar Ergülen |