 Kandil
Kandil
O yapayalnız karanlık ve hoyrat geceler
Alemi hayalimi zulme duçar eylerken
Ellerim fezada boşluğu tarayıp
Geçmiş hatıralardan aşina çehreler ararken
Neredesin ey sevgili
Çöllerde katrelere vurgun
bir yürek gibi
Bir ışık hüzmesi gibi
Kıymetli bir yakuta
Hissedilen sahiplik duygusu
Toprak gibi kan değer
Bayrak kadar kutsal
Paha biçilmez sevgili
Güneş yüzlü yar
Parıltı, bir parıltı gibi
Yüreğime yansı tek
Serap olsun
Bitmeyen gönlün sönmeyen kandiline
Sonsuz mesafeler kat edip
Eksilmez bir şehvetle arzularken
Neredesin ey sevgili
Ben
Eskimeyene,
Sönmeyene,
Batmayana
Ve gitmeyene
Vurgun iken
Yalnızlığım doruktayken kalabalıklarda
Sesin yok,
Kokun yok
Yok tesellim sen yoksun
Gece kara çarşafa bürünüpte yüz çevirince
Yükselir yıldızların hıçkırık sesi
Uçsuz tepelerden
Ve kendimi kaybettiğim uzak mesafelerden
Bir ses duyarım gel der
Yorgunum
Ya sen nerdesin ey sevgili...
Fazıl İbaokurgil |