 Karanlık Duvarlar
Karanlık Duvarlar
I.
Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda
Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum
Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında kimse
elini uzatmıyor
Bir gürültülü yaşamaga gidiyor dünya boşalan
bir deniz gibi
Bu sesler ormanında kaybolan bir çag bu.
Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme
Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar
Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda
İnsanların koşup doldugu bu dar yapılarda
Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar
Biz bunun için mi geldik.
II.
Kara agaç gibi baglıyım katı bir çag bu
Her şey bir makine düzenine gidiyor
- düzen diyorlar beni çagırıyorlar -
Irmak yatagına sıgınıyorum sinirli bir çag bu
Baktıgımız her şeyde bir yalan kabugu
Bir mercek düzenine baglanıyor gözlerimiz.
III.
Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa
baglıyorsunuz
Dogmadan ölüme yöneldik gerisi yok diyenler var
Sinirli yıl oyunlarına inananlar var
Sizin güveniniz bir güneş düzeninde
Ben mezarların karanlık çagına dayanıyorum
Bir agacı büyütüyorum her yerimle
Bir agacı uyguluyorum - her şey bir agaç düzeninde -
Yerde gökte ve her her yerde
Dallarında ben agacın incecik köklerinde
Boguluyorum - baglanıyorum -
Ben mezarların karanlık çagına dayanıyorum.
IV.
Şu dar odanın katı yalnızlıgında
Ve her şeyin çıplaklıgında
Durup bir pencereyi deniyorum
Gizliligin dışına çıkıyorum
Araçların
İnsanların
Şehrin ve meydanların ve kalabalıgın ve herşeyin
İçimde yalnız ve yapraksız
Bir kavak agacı büyüyor - Çıplak ve göge dogru -
Ama küskün ama yalnız ama yapraksız ve uzun
Bir aglama duvarı bu.
Yatak ve yorganın kuru yalnızlıgında
Ve aklın dar yalnızlıgında
Şehrin ve herşeyin
Ve kalabalıgın yorgunlugunda
Saçların ve parmakların
Ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çagında
Ve aynaların sıg görünümünde
Bunalıyorum.
V.
Susmanın kalesine sıgınıyorum
Önümde karanlıktan duvarlar
Sırtımda insan yüklü bir gök var...
Maraş - 1959
Erdem Bayazıt |