Özyaşam Öyküsü Özyaşam Öyküsü Asmalımescittendir kafakâğıdım; Nil Lokantasında yazıldım okula, On masalı birinci sınıfım. Orospulardı ilk karnemi ıslatanlar. Babamı burada tanıdım, Orospu değil diye anamı boşadığında; İnsanlar tutturduklarında Babana benzeme, diye, İlk otele burada taşındım. Diplomamı Viyana Lokantasından aldım, Alt katında Madam Edith'in piyanosu; Valsler bastılar tuz yerine yarama. Ceplerimde hep anoson kokulu anılarım. Ciğerlerini tükürürken ölen babamı Kedili Josefin'in pansiyonundan taşıdılar: Elimde ondan kalanlar bir bavul, Benimle bu sokakların kadınları ağladılar. Asmalımescitte kaldı asıl kimliğim, Ve sırtımda bir küfe pazarartığı sevgi. Sonradan kitaplar verdiler, Bense hep yaşamdan çevirdim... Ahmet Cemal |