Çocuk Kaldık Sohbaharlarda
Tırnaklarımın kanı aktı ismini yazdığım sıraya
Senin haberin yok benim küstüklerimden
Mahcup olmak değil bu alet olmak en büyük yalana
Utanarak konuşmak, yalancılık mesela
Ama inan gözyaşını akıttığı zaman değil,
Sakladığı zaman değerli oluyor insan
Bencil ve mağrur bir vaziyette
Neyi saklıyorsa onu kaybetmekte
Hem geleni, hem gideni beklemekte
Tükenip, kayboluyor zamanla...
Okul yıllarında adını okul duvarlarına yazamasam da
Tırnaklarımla kazıdım ismini oturduğun sıraya
Mütemadi sürmez diye o zamanlar sevmek
Masallar dinlemeyi özlerdik annelerimizden
Her giden geriye buruk bir kalp bırakır diye
Tırnaklarımın kanı aktı oturduğun sıraya
Artık mesafelerin en büyüğü,
Dağınık saçların, uykulu gözlerinden
Akıverdi yürüdüğün yollara
Ve bir gün kırık dökük sevmelerle
Yaklaşacaktım, yaklaşmalıydım...
Ve yine uzun koridor sohbetlerinde
Sen beni duymazdın ama,
Gözlerim yorgun ve mahcup haykırırdı
"Keşke hep çocuk kalsaydım da
Kalbimin yerine dizlerim kanasaydı."
Kerem Suskun